U kunt ons steunen door lid van de Heemkundekring Schijndel te worden. Iedere dinsdagochtend zijn wij tussen 9 en 12 uur in de heemkamer: Cultureel Centrum Spectrum, Steeg 9 g, Schijndel. |
Leonardus van Engeland (1919 - 1997): verschil tussen versies
kGeen bewerkingssamenvatting |
|||
| Regel 39: | Regel 39: | ||
== '''Gouden huwelijksfeest Van Engeland – Sleutjes<ref>Schijndels Weekblad 6 januari 1994</ref>''' == | == '''Gouden huwelijksfeest Van Engeland – Sleutjes<ref>Schijndels Weekblad 6 januari 1994</ref>''' == | ||
Uiteindelijk raakte het aan tijdens de Rooise kermis maar Bertha Sleutjes (71) en Leo van Engeland (74) kenden elkaar al langer. Na een verkering van vijfeneenhalf jaar stapten zij in het huwelijksbootje op 12 januari 1944. Nu, vijftig jaar later, vieren zij op dezelfde twaalfde januari hun gouden huwelijksfeest.<br> | Uiteindelijk raakte het aan tijdens de Rooise kermis maar Bertha Sleutjes (71) en Leo van Engeland (74) kenden elkaar al langer. Na een verkering van vijfeneenhalf jaar stapten zij in het huwelijksbootje op 12 januari 1944. Nu, vijftig jaar later, vieren zij op dezelfde twaalfde januari hun gouden huwelijksfeest.<br> | ||
Bertha is afkomstig uit Rosmalen maar woont al vanaf haar veertiende in Schijndel. “Toen ging ik meehelpen in de slagerij van tante Gon en ome Driek van der Heijden aan de | Bertha is afkomstig uit Rosmalen maar woont al vanaf haar veertiende in Schijndel. “Toen ging ik meehelpen in de [[Slagerij Driekske van der Heijden|slagerij]] van tante Gon en ome [[Hendrikus van der Heijden (1908 – 1966)|Driek van der Heijden]] aan de [[Wijbosscheweg]]”, vertelt ze. “In het begin drie dagen per week maar later werd dat meer. Toen kwam ik Leo al wel eens tegen. En op een gegeven moment, tijdens de kermis in Rooi, hebben we verkering gekregen”.<br> | ||
Leo was in die tijd onderhoudstimmerman bij Jansen de Wit. Daar was hij in 1935 begonnen, in de slechte tijd. “Ik ging toen elke dag vragen of ze werk voor me hadden en tenslotte ben ik toen aangenomen”. Hij bleef er 42 jaar tot aan zijn vervroegde pensionering in 1977. “Ik hoorde bij de eerste groep die wegging”. Hij kon er niet om treuren. “In die tijd mochten we eigenlijk al niets meer doen maar je moest er toch zijn. En daar werd ik wel een beetje moe van, van dat nutteloos rondhangen”. Maar voor die tijd heeft hij er heel wat werk verzet. Eerst had hij te maken met het herstellen van de oorlogsschade. Hij herinnert zich nog hoe hij in de oorlog de hele fabriek voorzien had van zwarte linnen verduisteringsgordijnen. “Na de bevrijding liep de hele Schijndelse jeugd in zwarte korte broeken. In de fabriek was geen gordijn meer te vinden”. Na de oorlog werkte hij mee aan de bouw en verbouw van de vele ateliers die Jansen de Wit overal in Brabant in bedrijf had.<br> | Leo was in die tijd onderhoudstimmerman bij Jansen de Wit. Daar was hij in 1935 begonnen, in de slechte tijd. “Ik ging toen elke dag vragen of ze werk voor me hadden en tenslotte ben ik toen aangenomen”. Hij bleef er 42 jaar tot aan zijn vervroegde pensionering in 1977. “Ik hoorde bij de eerste groep die wegging”. Hij kon er niet om treuren. “In die tijd mochten we eigenlijk al niets meer doen maar je moest er toch zijn. En daar werd ik wel een beetje moe van, van dat nutteloos rondhangen”. Maar voor die tijd heeft hij er heel wat werk verzet. Eerst had hij te maken met het herstellen van de oorlogsschade. Hij herinnert zich nog hoe hij in de oorlog de hele fabriek voorzien had van zwarte linnen verduisteringsgordijnen. “Na de bevrijding liep de hele Schijndelse jeugd in zwarte korte broeken. In de fabriek was geen gordijn meer te vinden”. Na de oorlog werkte hij mee aan de bouw en verbouw van de vele ateliers die Jansen de Wit overal in Brabant in bedrijf had.<br> | ||
Na hun trouwen betrokken de jonggehuwden een bovenwoning aan de Voortstraat. Het was in het laatste oorlogsjaar en beiden staat nog helder voor de geest hoe de Duitsers Leo oppakten toen hij eens brood ging halen. Hij moest mee om loopgraven aan te leggen en ondertussen probeerde een andere groep Duitsers het huis leeg te krijgen. Uiteindelijk liep het allemaal goed af maar Leo had het niet breed toen hij in de buurt van de Molendijk aan het graven was en de granaten begonnen te vallen.<br> | Na hun trouwen betrokken de jonggehuwden een bovenwoning aan de [[Voortstraat]]. Het was in het laatste oorlogsjaar en beiden staat nog helder voor de geest hoe de Duitsers Leo oppakten toen hij eens brood ging halen. Hij moest mee om loopgraven aan te leggen en ondertussen probeerde een andere groep Duitsers het huis leeg te krijgen. Uiteindelijk liep het allemaal goed af maar Leo had het niet breed toen hij in de buurt van de [[Molendijk]] aan het graven was en de granaten begonnen te vallen.<br> | ||
Van de Voortstraat verhuisde het echtpaar naar een noodwoning in de Bunder, naar de plek waar nu de Van Tuijllaan is. Daar bleven ze acht jaar totdat zij naar de Berkenstraat gingen (nu Wilgenstraat). En sinds 33 jaar wonen zij nu in de Mauritsstraat. Daarvan zeggen ze: “We hebben het er prima naar onze zin en we hopen hier nog lang te kunnen blijven wonen.” Na zijn pensionering heeft Leo er nog heel wat afgetimmerd en verder hield hij zich bezig met zijn grote hobby, het fokken van konijnen, van de bekende witte Pooltjes met hun rode ogen om precies te zijn. Een hobby die hij altijd beoefend heeft. “Ik ben medeoprichter van de ESKV geweest. Een paar jaar ben ik ertussen uit geweest maar daarna weer lid geworden”. Een volle prijzenkast getuigt van de successen die hij met zijn dieren boekte.<br> | Van de Voortstraat verhuisde het echtpaar naar een noodwoning in de Bunder, naar de plek waar nu de [[Van Tuijllaan]] is. Daar bleven ze acht jaar totdat zij naar de [[Berkenstraat]] gingen (nu [[Wilgenstraat]]). En sinds 33 jaar wonen zij nu in de [[Mauritsstraat]]. Daarvan zeggen ze: “We hebben het er prima naar onze zin en we hopen hier nog lang te kunnen blijven wonen.” Na zijn pensionering heeft Leo er nog heel wat afgetimmerd en verder hield hij zich bezig met zijn grote hobby, het fokken van konijnen, van de bekende witte Pooltjes met hun rode ogen om precies te zijn. Een hobby die hij altijd beoefend heeft. “Ik ben medeoprichter van de ESKV geweest. Een paar jaar ben ik ertussen uit geweest maar daarna weer lid geworden”. Een volle prijzenkast getuigt van de successen die hij met zijn dieren boekte.<br> | ||
Daarnaast gaan Leo en Bertha veel wandelen en fietsen. “Ik kom eigenlijk tijd tekort”, aldus Bertha.<br> | Daarnaast gaan Leo en Bertha veel wandelen en fietsen. “Ik kom eigenlijk tijd tekort”, aldus Bertha.<br> | ||
Leo en Bertha hopen op 12 januari 1994 van hun gouden bruiloft een gezellig feest te kunnen maken met familie en vrienden. Om 13.30 uur is er een H. Mis in de Pauluskerk in de Hoevenbraak. Later op de dag van 17.30 tot 19.00 uur is er een receptie bij De Lindeboom in de Toon Bolsiusstraat | Leo en Bertha hopen op 12 januari 1994 van hun gouden bruiloft een gezellig feest te kunnen maken met familie en vrienden. Om 13.30 uur is er een H. Mis in de [[Pauluskerk]] in de Hoevenbraak. Later op de dag van 17.30 tot 19.00 uur is er een receptie bij [[De Lindeboom]] in de [[Toon Bolsiusstraat]]. | ||
[[categorie: Engeland van|Leonardus]] | [[categorie: Engeland van|Leonardus]] | ||
[[categorie: timmerman]] | [[categorie: timmerman]] | ||
Versie van 9 mei 2024 14:06
| Leonardus van Engeland | ||
| Persoonsinformatie | ||
| Volledige naam | Leonardus van Engeland | |
| Roepnaam | Leo | |
| Geboorteplaats | Schijndel | |
| Geboortedatum | 12 augustus 1919 | |
| Overl.plaats | 's-Hertogenbosch | |
| Overl.datum | 28 november 1997 | |
| Partner(s) | Lambertha Paulina (Bertha) Sleutjes | |
| Beroep(en) | timmerman | |
| Bidprentje | .jpg)
| |
_01.jpg)
_02.jpg)
Leonardus van Engeland (1919 – 1997)
Leonardus (Leo) van Engeland werd geboren op 12 augustus 1919 in Schijndel (Molendijk), zoon van Albertus van Engeland geboren in Schijndel (1892 – 1980) van beroep dagloner en Johanna van Erp geboren in Berlicum (1896 – 1975), als derde kind in een gezin met vier kinderen. Leo, van beroep timmerman, overleed op 28 november 1997 in ’s-Hertogenbosch.
Leonardus van Engeland trouwde op 12 januari 1944 in Schijndel met Lambertha Paulina Sleutjes.
Lambertha Paulina (Bertha) Sleutjes werd geboren op 9 mei 1922 in Rosmalen, dochter van Johannes Sleutjes geboren in Rosmalen (±1898 – 1952) van beroep landbouwer en Francisca Johanna Gevers geboren in Rosmalen (±1895 - 1975), als jongste kind in een gezin met twee kinderen. Bertha overleed op 27 februari 2011 in Schijndel.
Kinderen uit het huwelijk van Leo en Bertha:
- Albert getrouwd met Thea.
- Anny getrouwd met Ad.
- Leontine getrouwd met Ad.
- Francisca Johanna Catharina Maria geboren rond 15 juli 1944 in Schijndel, overleed op 1 augustus 1944 in Schijndel.
- Johannes Albertus Joannes Maria getrouwd met Johanna Wilhelmina Andrea Geerts.
- Franciscus Johannes Paulus Maria (Frans) werd geboren op 24 januari 1948 in Schijndel, overleed op 21 februari 2009 in Tilburg.
Koninklijk Onderscheiding[1]
De heer Van Engeland ontving op 29 april 1976 de eremedaille in brons verbonden aan de Orde van Oranje-Nassau omdat hij meer dan veertig jaar in dienst was bij Jansen de Wit, laatstelijk als timmerman.
Gouden huwelijksfeest Van Engeland – Sleutjes[2]
Uiteindelijk raakte het aan tijdens de Rooise kermis maar Bertha Sleutjes (71) en Leo van Engeland (74) kenden elkaar al langer. Na een verkering van vijfeneenhalf jaar stapten zij in het huwelijksbootje op 12 januari 1944. Nu, vijftig jaar later, vieren zij op dezelfde twaalfde januari hun gouden huwelijksfeest.
Bertha is afkomstig uit Rosmalen maar woont al vanaf haar veertiende in Schijndel. “Toen ging ik meehelpen in de slagerij van tante Gon en ome Driek van der Heijden aan de Wijbosscheweg”, vertelt ze. “In het begin drie dagen per week maar later werd dat meer. Toen kwam ik Leo al wel eens tegen. En op een gegeven moment, tijdens de kermis in Rooi, hebben we verkering gekregen”.
Leo was in die tijd onderhoudstimmerman bij Jansen de Wit. Daar was hij in 1935 begonnen, in de slechte tijd. “Ik ging toen elke dag vragen of ze werk voor me hadden en tenslotte ben ik toen aangenomen”. Hij bleef er 42 jaar tot aan zijn vervroegde pensionering in 1977. “Ik hoorde bij de eerste groep die wegging”. Hij kon er niet om treuren. “In die tijd mochten we eigenlijk al niets meer doen maar je moest er toch zijn. En daar werd ik wel een beetje moe van, van dat nutteloos rondhangen”. Maar voor die tijd heeft hij er heel wat werk verzet. Eerst had hij te maken met het herstellen van de oorlogsschade. Hij herinnert zich nog hoe hij in de oorlog de hele fabriek voorzien had van zwarte linnen verduisteringsgordijnen. “Na de bevrijding liep de hele Schijndelse jeugd in zwarte korte broeken. In de fabriek was geen gordijn meer te vinden”. Na de oorlog werkte hij mee aan de bouw en verbouw van de vele ateliers die Jansen de Wit overal in Brabant in bedrijf had.
Na hun trouwen betrokken de jonggehuwden een bovenwoning aan de Voortstraat. Het was in het laatste oorlogsjaar en beiden staat nog helder voor de geest hoe de Duitsers Leo oppakten toen hij eens brood ging halen. Hij moest mee om loopgraven aan te leggen en ondertussen probeerde een andere groep Duitsers het huis leeg te krijgen. Uiteindelijk liep het allemaal goed af maar Leo had het niet breed toen hij in de buurt van de Molendijk aan het graven was en de granaten begonnen te vallen.
Van de Voortstraat verhuisde het echtpaar naar een noodwoning in de Bunder, naar de plek waar nu de Van Tuijllaan is. Daar bleven ze acht jaar totdat zij naar de Berkenstraat gingen (nu Wilgenstraat). En sinds 33 jaar wonen zij nu in de Mauritsstraat. Daarvan zeggen ze: “We hebben het er prima naar onze zin en we hopen hier nog lang te kunnen blijven wonen.” Na zijn pensionering heeft Leo er nog heel wat afgetimmerd en verder hield hij zich bezig met zijn grote hobby, het fokken van konijnen, van de bekende witte Pooltjes met hun rode ogen om precies te zijn. Een hobby die hij altijd beoefend heeft. “Ik ben medeoprichter van de ESKV geweest. Een paar jaar ben ik ertussen uit geweest maar daarna weer lid geworden”. Een volle prijzenkast getuigt van de successen die hij met zijn dieren boekte.
Daarnaast gaan Leo en Bertha veel wandelen en fietsen. “Ik kom eigenlijk tijd tekort”, aldus Bertha.
Leo en Bertha hopen op 12 januari 1994 van hun gouden bruiloft een gezellig feest te kunnen maken met familie en vrienden. Om 13.30 uur is er een H. Mis in de Pauluskerk in de Hoevenbraak. Later op de dag van 17.30 tot 19.00 uur is er een receptie bij De Lindeboom in de Toon Bolsiusstraat.
| Bronnen, noten en/of referenties |