U kunt ons steunen door lid van de Heemkundekring Schijndel te worden. Iedere dinsdagochtend zijn wij tussen 10 en 12 uur in de heemkamer: Cultureel Centrum 't Spectrum, Steeg 9 g, Schijndel. |
Bewerken van Sint Barbaraklooster II
Naar navigatie springen
Naar zoeken springen
Deze bewerking kan ongedaan gemaakt worden. Hieronder staat de tekst waarin de wijziging ongedaan is gemaakt. Controleer voor het publiceren of het resultaat gewenst is.
Huidige versie | Uw tekst | ||
Regel 36: | Regel 36: | ||
herrijzen uit de puinhopen. Dat is op zich een boeiend verhaal waarvan de auteur onbekend is. <br> | herrijzen uit de puinhopen. Dat is op zich een boeiend verhaal waarvan de auteur onbekend is. <br> | ||
Hij schrijft in plastische bewoordingen onder de titel „Herlevend Wijbosch‟ het volgende: | Hij schrijft in plastische bewoordingen onder de titel „Herlevend Wijbosch‟ het volgende: | ||
::''“Wie in de eerste maanden na de bevrijding Schijndel en meer speciaal Wijbosch bezocht, was zeer getroffen bij het zien van de schier weergaloze vernieling hier door het oorlogsmonster aangericht. De bevolking van het Wijbosch was vrij, maar zij had de vrijheid moeten betalen met kerk, klooster, school, pastorie, haardsteden, have en goed. De goede kerk van Wijbosch, eens de trots van het kleine plaatsje, was door het aanhoudend geschut opengereten en binnen was het een trieste wirwar van puin, binten en banken, de vriendelijke pastorie stond op instorten, het rusthuis van de | ::''“Wie in de eerste maanden na de bevrijding Schijndel en meer speciaal Wijbosch bezocht, was zeer getroffen bij het zien van de schier weergaloze vernieling hier door het oorlogsmonster aangericht. De bevolking van het Wijbosch was vrij, maar zij had de vrijheid moeten betalen met kerk, klooster, school, pastorie, haardsteden, have en goed. De goede kerk van Wijbosch, eens de trots van het kleine plaatsje, was door het aanhoudend geschut opengereten en binnen was het een trieste wirwar van puin, binten en banken, de vriendelijke pastorie stond op instorten, het rusthuis van de Zusters van Schijndel, de mooie school en zoo menige knappe boerderij met den grond gelijk gemaakt. Het land van Schijndel tot Wijbosch was een en al granaattrechter, bomen lagen voorover gevallen over den weg, overal stonden stukgeschoten vehikels en daar tusschen zochten de bewoners naar datgene wat er van hun aardsche goederen was overgeschoten. Ze zochten maar vonden niets of kwamen tegen den avond terug met hun schamele buit, wat gedeukt en verbogen huisraad, een kapotte wekker, een gescheurde foto… De fut was er uit en dat was zoo 't geval met heel Wijbosch, er werd wat gesloopt, door anderen, maar verder gebeurde er niets., de slag was te raak geweest… Wijbosch was dood. Maar ziet, met het ontluiken der eerste krokusjes kwam er ook leven in de buurtschap en al ging het langzaam en stroef, er werd iets gedaan. En als men nu het Wijbosch bezoekt, dan staat men versteld over de werkkracht en taaiheid van deze Brabantsche mensen. Het is met hen als met het duikelaartje uit onze kinderjaren. Buigen en wankelen… dat kan, maar Vallen? Nooit! Wel zijn er nog de brokken hardsteen en de zware fundamenten, die ons vertellen waar de kerk gestaan heeft, wel liggen er de grafzerken gescheurd en gebroken, wel staat er het stenen Christusbeeld mismaakt en deerlijk geschonden, wel vertelt u het simpel berkenhouten kruis van de Wijbossche mensen die als oorlogsslachtoffer in de lugubere „granatenweken‟ werden weggerukt, maar tusschen de puinen van de kerk bloeien nu nog wit-roze madeliefjes en dat betekent leven, dat betekent vooruit zien. En ze hebben in Schijndel en Wijbosch vooruitgekeken. En zoo is er nu de noodpastorie en de Zusters van Schijndel hebben hun beschadigde kapel zoo laten repareren, dat de parochianen daar een vriendelijk kerkske vinden. Zoo zijn er de herstelde boerderijen en woonhuizen, zoo zijn er de vriendelijk rood-gedaakte noodwoningen, zoo is men ook met man en macht bezig aan het herstellen van den Wijbosscheweg en zoo zal er ook zoo spoedig mogelijk een riolering en kabelnet worden aangelegd, dan eerst zal Wijbosch uit haar isolement zijn verlost. Men ziet, er wordt hier flink aangepakt en dat ondanks de schaarschte aan materialen, want men zou zoo graag nog vlugger willen werken, bijvoorbeeld zoo vlug als de aannemer van de 12 noodwoningen, die in 3 weken tijds reeds vier woningen onder de kap had! En zoo zal Wijbosch eens herrijzen, wellicht mooier dan het ooit geweest is, de menschen zijn het zeker waard….. Als we Wijbosch verlaten, valt ons oog op het geschonden Heilig Hartbeeld, het kan niet meer zegenen…het heeft geen armen meer, maar de spreuk op het voetstuk is nog leesbaar. Door mijne liefde zal ik heerschen. Dat zegt genoeg, want deze liefde doet ten slotte menschen en getroffen gebieden herleven, óók Wijbosch”.'' | ||
=== '''Tussen oud en nieuw Sint-Barbara (1945 - 1953).''' === | === '''Tussen oud en nieuw Sint-Barbara (1945 - 1953).''' === |