Bewerken van Oorlogsherinneringen Martina Wagner-Bijnen

’s Nachts hoorde je Engelse vliegtuigen, ze vlogen heel hoog. Maar wij kenden op gehoor, het verschil in geluid van de Duitse en Engelse vliegtuigen. Dikwijls waren er gevechten in de lucht. Dat was zeer beangstigend. We kwamen uit bed en zagen de brandende vliegtuigen in de lucht, net zolang totdat ze naar beneden vielen. Je wist nooit waar die neerkwamen. In stilte bad je voor de inzittenden. Of de slachtoffers nu Duits of Engels waren, het waren mensen, die levend verbrandde. Je hoopte dat ze met een parachute levend beneden kwamen. Soms hoorde je waar ze waren neergekomen. Als het Duitse vliegtuigen waren, mocht niemand in de buurt komen. Ze werden zo snel mogelijk opgeruimd. Kijkers werden niet geduld. De Duitsers wilden niet toegeven, dat ze verliezen leden.

In de vijf oorlogsjaren waren hier geen soldaten gelegerd. Wel waren de soldaten al die vijf jaar in Sint Oedenrode, Sint Michielsgestel en ’s Hertogenbosch. Alleen eind 1944 hadden Duitse soldaten een deel van het [[Moederhuis]] [[Pastoor van Erpstraat]], het klooster van de zusters gevorderd. Inmiddels was ik van een speels naïef meisje uitgegroeid naar de volwassenheid, een jonge vrouw en een stuk serieuzer geworden. De laatste jaren hadden de mooiste jaren van mijn leven moeten zijn. De belemmeringen die er in die tijd waren opgelegd door de maatschappij en kerk (met de ogen van nu), werden door de bezetting nog verergerd. Door de bezetting moest je opletten wat je zei, wie wist waren er stille verraders. Clubverbanden waren opgeheven, zodat ons vermaak thuis gezocht moest worden. Met muziek, als er een radio was en de vele dansorkesten moesten we ons vermaken. Dansmuziek was toen in. Maar geen dansmuziek in een dorp, in Schijndel ook niet, dat mocht niet. De pastoor en de burgemeester hielden dat tegen. Men was er nog niet aan toe, je ouders dus ook niet. Ze hielden bloei en vooruitgang tegen. Kasteleins en orkesten waren er genoeg en die wilden ook wel wat verdienen. We waren jong en wilden wel wat ontspanning hebben. In Schijndel waren met ons eigen volk bij elkaar. Maar enkelen gingen naar de stad, daar waren gezellige cafés met dansorkest en een dansvloer. Voor de meesten was dat niet weggelegd. Als de gelegenheid zich voordeed, dan zetten wij de tafels en stoelen in huis opzij. We dansten dan op de cocosmatten van het ene vertrek naar het andere. Muziek van orkesten waren regelmatig op de radio te horen waren. Mijn broers en zussen hadden allemaal dansles gehad in de ‘Drie Zwaantjes’ in Sint Michielsgestel. Ik was te jong, maar leerde van mijn broers en zussen dansen. De pret duurde niet lang. Het bevel kwam, de radio’s in te leveren. Mijn broer en zus, Janus en Anna, hadden het idee om de radio in een ton te verstoppen, om beschadiging te voorkomen en verstopten deze op de balken onder het hooi in de schuur.

Werken bleef nog over en voortaan van ’s morgens 7 tot 12 uur, dan pauze en vervolgens van ’s middags van 1 tot 6 uur. Bijna de klok rond! Eerder waren de werktijden van 8 tot 12 uur en van 1 tot half 6. Moeder was alleen thuis, zij zorgde voor het eten, voor de varkens en de kippen. ’s Middags kwamen we alle zes thuis voor de warme maaltijd, ’s avond om 6 uur was er een broodmaaltijd. Soms hadden we meer honger dan brood. In die tijd was er meer regelmaat in het gezin. Het samen zijn, samen eten wat de pot schafte. Het geluk van een hecht gezin. Als je iets had gehoord, werd dat vertrouwelijk aan tafel besproken. Buitenshuis moest je voorzichtig zijn iets te zeggen, er waren immers ook verraders en de NSB’ers. Er gebeurde zoveel. Dus beval moeder: ‘Mond dicht en bemoei je nergens mee’. Mijn moeder stond alleen met al haar zorgen. Mijn vader was een maand voor mijn geboorte gestorven aan kanker. Echt honger hebben we niet geleden. We hadden zelf naast het buurtwinkeltje een (landbouw) boerenbedrijfje, niet groot, daarom was er weinig controle over. We probeerden ons op allerlei manieren te behelpen en we werden daardoor ook vindingrijk.

=== '''De bevrijding''' ===