Het Schijndelse Volkslied

’t Skonste plekske

’n Ieder, die he wellis un plekske op aord

Wor on ie ok hil z’n leve

Hil diep in z’n hart ’n herinnering bewaart,

Die hij veur gin geld op wil geve.

En of ge nou rijk of gezegend me goed

Of plat zijt van portemonnee

As iemmes de lof van dè plekske bezingt

Nou, dan zingde spontaan met me mee.

Refrein:

Het Skonste plekske van hil de wirreld ligt

Daor in dè landskap wor iedereen zo gruts op is.

En wilde wete, wor of ge dè veine kant

Dan kom mar naor Skendel, dieje parel in ons land.

Al hil lang geleje stond Skendel bekend

As ’t land van de houte blokke

Wor iedere jonge mi af kwaam gerend

As hij ’n partijke moes knokke

Mar nou is da alles al jaoren voorbij

Nou draogt hier een ieder vort skoen

Mar of ge nou klompe of skoene verslet

De grond is dezelfde als toen.

De tij verandere en Skendel is nou

’n Plaots me veul straote en pleine

’n Skon raodhuis en ’n plissie-bero

’n Brandweerkazerne kund’er veine.

De karse, die maoke ze nog steeds in ’t rond

De kouse zijn wirreldberoemd.

Ja, Skendel de zaok is veur ons wel gezond,

Want ge wordt deur ons nogmaols geroemd.

Er zen er die trekke de wirreld es deur

En reize naor vrimde streeke

Mar al da getrek stelt de miste teleur

Ze raoken zo gauw uitgekeeke.

Ze komme dan trug en vertelle vol vuur

Van al wa ze hebben beleefd.

Mar as ge hun vraogt wie ’t wint op d’n duur

Hurde gauw wa d’r diep in hun leeft.

Navigatiemenu