U kunt ons steunen door lid van de Heemkundekring Schijndel te worden. Iedere dinsdagochtend zijn wij tussen 10 en 12 uur in de heemkamer: Cultureel Centrum 't Spectrum, Steeg 9 g, Schijndel. |
Bewerken van Franciscus Henricus Eijkemans (1926 - 2000)
Naar navigatie springen
Naar zoeken springen
Deze bewerking kan ongedaan gemaakt worden. Hieronder staat de tekst waarin de wijziging ongedaan is gemaakt. Controleer voor het publiceren of het resultaat gewenst is.
| Huidige versie | Uw tekst | ||
| Regel 47: | Regel 47: | ||
De groep voor Soebang (waaronder ik ook behoorde) ging per trein, onder gewapende geleide (eng hoor echte kogels en handgranaten) naar Poerwokerto en daarna per drietonner naar Soebang.<br> | De groep voor Soebang (waaronder ik ook behoorde) ging per trein, onder gewapende geleide (eng hoor echte kogels en handgranaten) naar Poerwokerto en daarna per drietonner naar Soebang.<br> | ||
Ons onderkomen is een grote loods met daarin een veldbed en klamboe. Wachtlopen in het pikkedonker, schieten op een vuurvliegje (en wij maar denken dat de ploppers met lampjes rondsluipen).<br> | Ons onderkomen is een grote loods met daarin een veldbed en klamboe. Wachtlopen in het pikkedonker, schieten op een vuurvliegje (en wij maar denken dat de ploppers met lampjes rondsluipen).<br> | ||
Verder met de dokter op poli naar Cheribon en Linggadjati, hele dagen op pad, in spanning of er iets gebeurt en langzamerhand achteloos omdat er | Verder met de dokter op poli naar Cheribon en Linggadjati, hele dagen op pad, in spanning of er iets gebeurt en langzamerhand achteloos omdat er niet gebeurt. Eigenlijk stom, want vlak voor onze aankomst sneuvelde vier man in deze regio.<br> | ||
Na ±6 weken verlieten wij Soebang om in konvooi naar onze vaste bestemming Palimanan te gaan. Het kampement bestond uitsluitend uit stenen gebouwen, die voorheen bestemd waren voor (Europees) personeel, dat hier in dienst was bij de hier gevestigde suikerfabriek. De | Na ±6 weken verlieten wij Soebang om in konvooi naar onze vaste bestemming Palimanan te gaan. Het kampement bestond uitsluitend uit stenen gebouwen, die voorheen bestemd waren voor (Europees) personeel, dat hier in dienst was bij de hier gevestigde suikerfabriek. De ongeving hier stond bekend als vrij rustig, maar met guerrilla’s weet je het maar nooit.<br> | ||
Na ±3 weken kregen we hier een aanval die door de bij ons gelegerde stoottroepen vrij snel op de vlucht werden geschoten.<br> | Na ±3 weken kregen we hier een aanval die door de bij ons gelegerde stoottroepen vrij snel op de vlucht werden geschoten.<br> | ||
In Palimanan is het wel erg “heet”, maar we hebben hier toch wel een vrij rustig leven gehad.<br> | In Palimanan is het wel erg “heet”, maar we hebben hier toch wel een vrij rustig leven gehad.<br> | ||
Herstellende en langdurige zieken van ons hospitaal moesten, om weer op verhaal te komen, naar het rusthuis in Linggadjati. Dit rustoord was voorheen van Soetan Jahrir, deze Soetan een van de gematigde elementen in de regering van Soekarno c.s. Het rustoord had vele grote kamers en zalen, een enorme tuin met een oprit aan de voorzijde, waar dagelijks de vlag gehesen werd en nog een tuin met een groot zwembad. Het rusthuis was gelegen aan de voet van de vulkaan Tjiremai en overdag was de temperatuur (buiten in de zon) zo’n 25 tot 28 graden.<br> | Herstellende en langdurige zieken van ons hospitaal moesten, om weer op verhaal te komen, naar het rusthuis in Linggadjati. Dit rustoord was voorheen van Soetan Jahrir, deze Soetan een van de gematigde elementen in de regering van Soekarno c.s. Het rustoord had vele grote kamers en zalen , een enorme tuin met een oprit aan de voorzijde, waar dagelijks de vlag gehesen werd en nog een tuin met een groot zwembad. Het rusthuis was gelegen aan de voet van de vulkaan Tjiremai en overdag was de temperatuur (buiten in de zon) zo’n 25 tot 28 graden.<br> | ||
Op 9 oktober 1949 ging een jeep bemand met vijf van onze jongens richting Linggadjati. Na een uur rijden sprongen vanuit de struiken acht zwart geklede TNI-militairen gewapend met vuurwapens en klewangs de weg op. Zij dwongen de jeep tot stoppen en onder bedreiging met wapens moest Nico de Korte en Henk Selie mee naar hun commandant. Hiervan zijn zij helaas nooit meer teruggekeerd. Na een opsporingsactie en het uithoren van dorpelingen zijn uiteindelijk Henk en Nico teruggevonden. Op 15 oktober is het tweetal op het ereveld ter aarde besteld, uiteraard onder diepe medeleven van de jongens uit de buurt.<br> | Op 9 oktober 1949 ging een jeep bemand met vijf van onze jongens richting Linggadjati. Na een uur rijden sprongen vanuit de struiken acht zwart geklede TNI-militairen gewapend met vuurwapens en klewangs de weg op. Zij dwongen de jeep tot stoppen en onder bedreiging met wapens moest Nico de Korte en Henk Selie mee naar hun commandant. Hiervan zijn zij helaas nooit meer teruggekeerd. Na een opsporingsactie en het uithoren van dorpelingen zijn uiteindelijk Henk en Nico teruggevonden. Op 15 oktober is het tweetal op het ereveld ter aarde besteld, uiteraard onder diepe medeleven van de jongens uit de buurt.<br> | ||
In Palimanan hadden we een tennis-, voetbal en volleybalveld waarvan gretig gebruik werd gemaakt. Ik heb daar leren tennissen, maar voetbal was voor mij het favoriete spel. We speelden ook voetbalcompetitie tegen andere militairen- en burgerelftallen uit de omliggende plaatsen. In januari 1950 werd in Batavia een steden voetbaltoernooi gehouden, waarbij spelers uit twaalf steden vertegenwoordigd waren. Voor de stad Cheribon speelde van ons twee AAT-ers (Jan Blanken en Teun) en drie hospikken te weten Frans Boot, Huub van de Zwaan en ikzelf. Als vergoeding kregen we f. 10,= per dag en dat wil zeggen dat wij hier met vijf man de eerste Nederlandse profvoetballers waren… Cheribon eindigde op de zesde plaatst.<br> | In Palimanan hadden we een tennis-, voetbal en volleybalveld waarvan gretig gebruik werd gemaakt. Ik heb daar leren tennissen, maar voetbal was voor mij het favoriete spel. We speelden ook voetbalcompetitie tegen andere militairen- en burgerelftallen uit de omliggende plaatsen. In januari 1950 werd in Batavia een steden voetbaltoernooi gehouden, waarbij spelers uit twaalf steden vertegenwoordigd waren. Voor de stad Cheribon speelde van ons twee AAT-ers (Jan Blanken en Teun) en drie hospikken te weten Frans Boot, Huub van de Zwaan en ikzelf. Als vergoeding kregen we f. 10,= per dag en dat wil zeggen dat wij hier met vijf man de eerste Nederlandse profvoetballers waren… Cheribon eindigde op de zesde plaatst.<br> | ||
| Regel 58: | Regel 58: | ||
Desondanks waren er toch nog veel zeezieke aan boord. Dat hoop ik nooit meer mee te maken. Vandaar misschien ook, dat er zo weinig positieve herinneringen zijn. Bekend incident o.a. dat de dominee zijn kerkdienst in de steek moest laten om aan dek zijn ellende voort te zetten.<br> | Desondanks waren er toch nog veel zeezieke aan boord. Dat hoop ik nooit meer mee te maken. Vandaar misschien ook, dat er zo weinig positieve herinneringen zijn. Bekend incident o.a. dat de dominee zijn kerkdienst in de steek moest laten om aan dek zijn ellende voort te zetten.<br> | ||
Op 19 juni 1950 meerden we af en kregen we nog een speech van een of andere admiraal of zo. Die vertegenwoordigde de Koningin en dat deed hij heel erg goed; hij groette, heette ons welkom mede namens de Inspecteur Generaal Prins Bernhard, groette weer en was weg. Er was een welgemeend applaus, dat natuurlijk niet paste in het protocol of hoe heet dat. Maar toch…<br> | Op 19 juni 1950 meerden we af en kregen we nog een speech van een of andere admiraal of zo. Die vertegenwoordigde de Koningin en dat deed hij heel erg goed; hij groette, heette ons welkom mede namens de Inspecteur Generaal Prins Bernhard, groette weer en was weg. Er was een welgemeend applaus, dat natuurlijk niet paste in het protocol of hoe heet dat. Maar toch…<br> | ||
Via de loods van de maatschappij kon de ontscheping beginnen. Bij toeval trof ik | Via de loods van de maatschappij kon de ontscheping beginnen. Bij toeval trof ik Harrie de Backer aan die ook met dezelfde bus naar Schijndel moest. Omdat op verschillende plaatsen omgereden en gestopt moest worden, voor het lossen van mede Indiëgangers, had de reis toch nog een lange duur, maar uiteindelijk zijn we toch ook aangekomen.<br> | ||
De contacten met het thuisfront verliepen uitstekend.<br> | De contacten met het thuisfront verliepen uitstekend.<br> | ||
Ik ben ook nog drie keer op herhalingsoefeningen geweest, telkens voor 4 weken.<br> | Ik ben ook nog drie keer op herhalingsoefeningen geweest, telkens voor 4 weken.<br> | ||