U kunt ons steunen door lid van de Heemkundekring Schijndel te worden. Iedere dinsdagochtend zijn wij tussen 10 en 12 uur in de heemkamer: Cultureel Centrum 't Spectrum, Steeg 9 g, Schijndel. |
Bewerken van Brief van een Canadese Oorlogsveteraan
Naar navigatie springen
Naar zoeken springen
Deze bewerking kan ongedaan gemaakt worden. Hieronder staat de tekst waarin de wijziging ongedaan is gemaakt. Controleer voor het publiceren of het resultaat gewenst is.
Huidige versie | Uw tekst | ||
Regel 32: | Regel 32: | ||
'''De Oorlogsreporter'''<br> | '''De Oorlogsreporter'''<br> | ||
Ik rende terug naar de plaats waar de Canadese reporter zijn voertuig stopte en vertelde hem dat hij niet over de weg naar het kanaal kon. Hij vertelde me dat het gevecht zeer snel zou beginnen en hij wilde de acties van de Black Watch verslaan. Ik vroeg hem wie hij was. Het was Matthew Halton een Canadese oorlogsreporter. Ik vroeg hem zijn auto naar rechts | Ik rende terug naar de plaats waar de Canadese reporter zijn voertuig stopte en vertelde hem dat hij niet over de weg naar het kanaal kon. Hij vertelde me dat het gevecht zeer snel zou beginnen en hij wilde de acties van de Black Watch verslaan. Ik vroeg hem wie hij was. Het was Matthew Halton een Canadese oorlogsreporter. Ik vroeg hem de zijn auto naar rechts verplaatsen, een weg verder, daar waren twee bataljons bezig de weg over te steken. Hij kon echter niet vlakbij onze positie komen. Daarna ging ik terug naar mijn peloton om ze voor te bereiden op de kanaalovertocht. Halton was een hele goede oorlogsreporter, één van de beste. Ik heb hem dikwijls op de radio gehoord. Spijtig genoeg is hij om het leven gekomen in een vliegtuigcrash boven het Mediterrane gebied tijdens zijn trip naar een nieuwe opdracht.<br> | ||
Later vond ik het wapen terug dat de vijandelijke patrouilleleider gebruikt had. De geweermakerstempel gaf MP44 aan. Ik gaf mijn ordonnansen opdracht ervoor te zorgen dat het bij de Inlichtingen officier terugkwam. Dat is echter niet gebeurd. Toen ik naar Canada terugkeerde en mijn vader mijn bootkist uitpakte vond hij het wapen nog steeds geladen en hij vroeg me wat hij ermee moest doen. lk vroeg hem de kogels eruit te halen, deze van de brug af te gooien en het wapen te bewaren in zijn opslagruimte. Mijn vader was een veteraan van de Eerste Wereldoorlog en is drie keer gewond geraakt in de verbeten gevechten van Paaschendale, Iperen en Vimy Ridge. Tijdens mijn ervaringen nabij Schijndel was mijn broer parachutist bij de invasie van Normandië. Hij is gevangen genomen en krijgsgevangene gemaakt. Met twee zonen in de oorlog hadden mijn ouders vanzelfsprekend veel zorgen. Kort voor zijn dood gaf ik de MP44 aan mijn oudste zoon in Brantfort, Ontario, en op de één of andere manier was ik het wapen totaal vergeten. Mijn zoon gaf het wapen aan het Militaire Museum hier in Brantfort. lk zag het wapen nooit meer, totdat ik naar een bejaardenhuis was verhuisd. Daar werd ik uitgenodigd om met mijn medebewoners naar het museum te gaan. Door dit bezoek kwamen de herinneringen zeer sterk naar boven en besloot ik om alsnog een rapport te maken voor de majoor van mijn Compagnie.<br> | Later vond ik het wapen terug dat de vijandelijke patrouilleleider gebruikt had. De geweermakerstempel gaf MP44 aan. Ik gaf mijn ordonnansen opdracht ervoor te zorgen dat het bij de Inlichtingen officier terugkwam. Dat is echter niet gebeurd. Toen ik naar Canada terugkeerde en mijn vader mijn bootkist uitpakte vond hij het wapen nog steeds geladen en hij vroeg me wat hij ermee moest doen. lk vroeg hem de kogels eruit te halen, deze van de brug af te gooien en het wapen te bewaren in zijn opslagruimte. Mijn vader was een veteraan van de Eerste Wereldoorlog en is drie keer gewond geraakt in de verbeten gevechten van Paaschendale, Iperen en Vimy Ridge. Tijdens mijn ervaringen nabij Schijndel was mijn broer parachutist bij de invasie van Normandië. Hij is gevangen genomen en krijgsgevangene gemaakt. Met twee zonen in de oorlog hadden mijn ouders vanzelfsprekend veel zorgen. Kort voor zijn dood gaf ik de MP44 aan mijn oudste zoon in Brantfort, Ontario, en op de één of andere manier was ik het wapen totaal vergeten. Mijn zoon gaf het wapen aan het Militaire Museum hier in Brantfort. lk zag het wapen nooit meer, totdat ik naar een bejaardenhuis was verhuisd. Daar werd ik uitgenodigd om met mijn medebewoners naar het museum te gaan. Door dit bezoek kwamen de herinneringen zeer sterk naar boven en besloot ik om alsnog een rapport te maken voor de majoor van mijn Compagnie.<br> |