U kunt ons steunen door lid van de Heemkundekring Schijndel te worden. Iedere dinsdagochtend zijn wij tussen 10 en 12 uur in de heemkamer: Cultureel Centrum 't Spectrum, Steeg 9 g, Schijndel. |
Antonius Rijkers (1904 - 1995)
| Antonius Rijkers | ||
| Persoonsinformatie | ||
| Volledige naam | Antonius Rijkers | |
| Roepnaam | Toon | |
| Geboorteplaats | Schijndel | |
| Geboortedatum | 16 augustus 1904 | |
| Overl.plaats | Schijndel | |
| Overl.datum | 4 februari 1995 | |
| Partner(s) | Paulina van de Ven | |
| Beroep(en) | opperman | |
Antonius (Toon) Rijkers [1][bewerken | brontekst bewerken]
De heer Rijkers ontving in 1967 de eremedaille in brons verbonden aan de Orde van Oranje-Nassau vanwege zijn 40-jarig dienstverband, laatstelijk als opperman, bij Jansen de Wit. Hij was in dienst vanaf 28 maart 1927.
Briljanten huwelijksfeest Rijkers – Van de Ven[2][bewerken | brontekst bewerken]
Gouden bruidsparen, diamanten bruidsparen, u vindt ze regelmatig in het Schijndels Weekblad. Een vijfenzestigjarig huwelijksjubileum komt heel wat minder vaak voor. Het mag dan wel geen officieel jubileum zijn, opmerkelijk is het zeker wel.
Toon Rijkers (88) en zijn vrouw Paula van de Ven (83) willen dit feit dan ook niet onopgemerkt voorbij laten gaan.
Op maandag 5 juli 1993 hopen zij met kinderen, familie en bekenden te vieren dat zij 65 jaar geleden met elkaar in het huwelijksbootje stapten. Die dag is er om 14.00 uur een H. Mis in de [Boschwegse kerk|parochiekerk]] van de Boschweg. Tussen 18.00 en 19.00 uur is er een receptie in ’t Venneke.
Het echtpaar Rijkers woont al twaalf jaar aan de Mgr. Bekkersstraat, in de flat. En ofschoon zij het daar goed naar hun zin hebben, zijn zij diep in hun hart echte Boschwegse mensen gebleven. Of preciezer gezegd, mensen van ’t Dillusdorp: “Daar hebben we 32 jaar gewoond, aldus Paula, “en het was een mooie tijd. De tram liep er toen nog”. Later verhuisden ze naar de Boskoopstraat. Daar woonden zij 21 jaar, totdat een tweetal inbraken daar hun woonplezier vergalde. “Als zoiets gebeurt krijg je de schrik wel te pakken” weet Paula. “Ik kon geen oog meer dicht doen ’s nachts.” Het was voor hen de reden om te verhuizen. Toen ze pas in het dorp woonden hadden ze nog wel eens heimwee naar hun oude buurt. “Als je voorbij Van Thiel kwam dan voelde je je weer thuis”.
Ofschoon ze zich nog uitstekend kunnen redden hebben ze zich toch ingeschreven voor een plaatsje in het bejaardenhuis. “Want je weet maar nooit. Nu kunnen we ons nog goed redden maar we moeten ook aan de toekomst denken”. Zij komen nu al regelmatig in het Bekkershuis bij allerlei gelegenheden en voor de zondagse mis.
Toon heeft zijn leven lang bij Jansen de Wit gewerkt. Voor de oorlog was hij breier, later heeft hij ook in de buitendienst gezeten. “Ik heb er altijd met plezier gewerkt” aldus Toon. “Je moet natuurlijk tevreden zijn met wat je kreeg maar je verdiende er toch een paar gulden meer dan ergens anders.”
Hij betreurt het dat de fabriek verdwenen is uit Schijndel. Toen het complex enkele jaren geleden gesloopt werd is hij nog wel een kijkje gaan nemen.
“Terugkijken op wat geweest is doen we niet te veel. We hebben het altijd goed gemaakt. We zijn gezond en als we iets nodig hebben hoeven we maar te kikken en de kinderen staan voor ons klaar”. En Paula vult aan: “We hebben veel meegemaakt wat een ander niet mee heeft kunnen maken. En verder moet je het mooi altijd maar met het lelijke vatten.”
| Bronnen, noten en/of referenties |