Bewerken van Landbouwgrond in overvloed

Natuurlijk is het binnen het landbouwbedrijf niet altijd rozengeur en maneschijn geweest. [[Bedreigingen van buitenaf]] konden soms bijzonder nare gevolgen hebben. De archieven staan er vol van. Barre weersomstandigheden, voortdurende wateroverlast, verzengende hitte in topzomers, extreme droogte, het was allesbehalve gunstig voor de landbouwgewassen. Een deel van de oogst ging dan ook vaak verloren. De Schijndelse bevolking richtte zich nogal eens tot de Theologische Faculteit in Leuven om clementie om niet in aanmerking te hoeven komen voor het afstaan van de [[tienden]] op haar akkers vanwege een [[Misoogst|mislukte oogst]]. Ook diende ze bij de Raad van State een smeekschrift in om vrijgesteld te worden van bepaalde belastingen, omdat bv. door enorme hagelbuien de gewassen ‘door verderf’ op het veld niet meer geoogst konden worden. Dat waren natuurrampen van het ergste soort die voor de vaak kleine landbouwbedrijfjes een enorme schadepost betekenden. Een volgende calamiteit was een besmettelijke ziekte onder het vee, de rundveepest. Op het moment van uitbreken vaardigde de overheid meestal meteen een publicatie uit. In het Schijndelse archief is een schoolvoorbeeld te vinden uit 1732. In maart van dat jaar wordt geconstateerd dat de ziekte zich heeft geopenbaard en zichtbaar is ‘aan een bladder op de tongh van de paarden of rundvee’. Men wordt verzocht iemand aan te stellen die dagelijks alle stallen bezoekt, de tongen van paarden en rundvee inspecteert en de eigenaars een boekje overhandigt met de nodige voorschriften ter remedie van de kwaal. Voor hen die niet konden lezen of schrijven zal dit wel op een of andere manier mondeling zijn toegelicht. In 1740 luidt het Schijndelse dorpsbestuur de noodklok. Van de 1570 runderen zijn er sinds januari al 145 van honger en gebrek gestorven, van de 131 schapen zijn er toen 98 door de veepest getroffen en van de 245 paarden zijn er 38 ten prooi gevallen aan de besmettelijke veeziekte. Goed vijf jaar later spreekt de president-schepen Dobbelsteens over nieuwe ‘besmettelijke siektens onder het rundvee’.  In geval van een besmettelijke rundveeziekte luidt de verordening, dat de dieren onmiddellijk moeten worden afgemaakt en de kadavers op een afstand van 100 ellen (ca. 70 meter) van het woonhuis moeten worden begraven op een diepte van ca. één el (ca. 70 cm). Een destructor zoals in Son kende men niet! Deze paar vermeldingen zijn vermoedelijk maar een topje van de ijsberg. Men kan zich voorstellen wat dit voor ellende teweeg bracht op de landbouwbedrijfjes van toen.